12.11.25 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:-
ତୁମେମାନେ ଡ୍ରାମାର ଖେଳକୁ ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣିଛ ସେଥିପାଇଁ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେବାର ମଧ୍ୟ କୌଣସି କଥା ନାହିଁ
।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ସେବାଧାରୀ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ଭିତରେ କେଉଁ ଅଭ୍ୟାସ ବିଲ୍କୁଲ୍ ରହିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ?
ଉତ୍ତର:-
ମାଗିବାର ଅଭ୍ୟାସ । ତୁମମାନଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଆଶୀର୍ବାଦ ଅଥବା କୃପା ଆଦି ମାଗିବାର ଆବଶ୍ୟକତା
ନାହିଁ । ତୁମେ କାହାକୁ ପଇସା ମଧ୍ୟ ମାଗିପାରିବ ନାହିଁ କାରଣ ମାଗିବା ଠାରୁ ମରିବା ଭଲ । ତୁମେ
ଜାଣିଛ ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ଯେଉଁମାନେ ବୀଜ ବପନ କରିଥିବେ ଅର୍ଥାତ୍ ନିଜର ଧନ ସଫଳ
କରିଥିବେ, ସେହିମାନେ ନିଶ୍ଚିତ କରିବେ, ଯେଉଁମାନଙ୍କୁ ନିଜର ଭବିଷ୍ୟତ ପଦ ଉଚ୍ଚ କରିବାର ଥିବ ସେ
ନିଶ୍ଚିତ ସହଯୋଗୀ ହେବେ । ତୁମର କାମ ହେଉଛି ସେବା କରିବା । ତୁମେ କାହାଠାରୁ କିଛି ମାଗିପାରିବ
ନାହିଁ । ଭକ୍ତିରେ ମାଗିବାର ପରମ୍ପରା ରହିଛି କିନ୍ତୁ ଜ୍ଞାନରେ ନୁହେଁ ।
ଗୀତ:-
ମୁଝକୋ ସାହାରା
ଦେନେ ବାଲା...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ପିଲାମାନଙ୍କ ମୁଖରୁ ଧନ୍ୟବାଦର ଶବ୍ଦ ଏହି ପିତା-ଶିକ୍ଷକ-ଗୁରୁଙ୍କ ପାଇଁ ବାହାରି ପାରିବ ନାହିଁ
କାହିଁକି ନା ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଏହି ଖେଳ ପୂର୍ବ ନିର୍ମିତ । ଏଥିରେ ଧନ୍ୟବାଦ ଆଦିର କୌଣସି
କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ଏ କଥା ମଧ୍ୟ ପିଲାମାନେ ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ଜାଣିଛନ୍ତି । ଡ୍ରାମା ଶବ୍ଦ ମଧ୍ୟ
ତୁମ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସୁଛି । ଖେଳ ଶବ୍ଦ କହିବା ମାତ୍ରେ ମଧ୍ୟ ସାରା ଖେଳ ତୁମ
ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିଯାଉଛି । ଅର୍ଥାତ୍ ତୁମେ ସ୍ୱତଃ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ହୋଇଯାଉଛ । ତିନିଲୋକ ମଧ୍ୟ
ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିଯାଉଛି । ବ୍ରହ୍ମଲୋକ, ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକ, ସ୍ଥୂଳଲୋକ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ
ଯେ, ଏବେ ଏହି ଖେଳ ପୂରା ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ବାବା ଆସି ତୁମମାନଙ୍କୁ ତ୍ରିକାଳଦର୍ଶୀ କରୁଛନ୍ତି ।
ତିନି କାଳ, ତିନିଲୋକ, ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ରହସ୍ୟକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ସମୟକୁ କାଳ ବୋଲି
କୁହାଯାଉଛି । ଏହି ସବୁ କଥା ନୋଟ୍ ନ କରିଲେ ମନେ ରହିବ ନାହିଁ । ତୁମେମାନେ ତ ବହୁତ ପଏଣ୍ଟସ୍
ଭୁଲିଯାଉଛ । ଡ୍ରାମାର ଅବଧିକୁ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣିଛ । ତେଣୁ ତୁମେ ତ୍ରିନେତ୍ରୀ, ତ୍ରିକାଳଦର୍ଶୀ
ହୋଇଯାଉଛ, ତୁମକୁ ହିଁ ଜ୍ଞାନର ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ମିଳିଛି । ସବୁଠାରୁ ବଡ କଥା ହେଉଛି ତୁମେ ଆସ୍ତିକ
ହୋଇଯାଉଛ, ନଚେତ୍ ଏହା ପୂର୍ବରୁ ଅନାଥ ଥିଲ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ତୁମକୁ ହିଁ ମିଳିଥାଏ । ସ୍କୁଲର
ଛାତ୍ରମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ ସଦା ସର୍ବଦା ଜ୍ଞାନର ମନ୍ଥନ ହୋଇଥାଏ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ଅଟେ ନା ।
ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ବାବା ହିଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି । ଡ୍ରାମା
ଶବ୍ଦ ମଧ୍ୟ ତୁମମାନଙ୍କ ମୁଖରୁ ହିଁ ବାହାରିପାରିବ । ତାହା ମଧ୍ୟ ସେହି ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ମୁଖରୁ
ଯେଉଁମାନେ ସେବାରେ ତତ୍ପର ରହୁଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ଜାଣୁଛ - ଆମେ ଅନାଥ ଥିଲୁ । ଏବେ
ବେହଦର ବାବା ଧନୀ ମିଳିଛନ୍ତି, ତେଣୁ ଧନୀଙ୍କର ହୋଇଯାଇଛୁ । ପୂର୍ବରୁ ତୁମେ ବେହଦର ଅନାଥ ଥିଲ,
ବେହଦର ବାବା ବେହଦର ସୁଖ ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ଆଉ କୌଣସି ଏଭଳି ପିତା ନାହାନ୍ତି ଯିଏକି ଏପରି ସୁଖ ଦେଉ
ଥିବେ । ନୂଆ ଦୁନିଆ ଏବଂ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ଏ ସବୁ ତୁମ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି । କିନ୍ତୁ
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଏ କଥା ଯଥାର୍ଥ ଭାବରେ ବୁଝାଇ, ଏହି ଈଶ୍ୱରୀୟ ଧନ୍ଦାରେ ଲାଗିଯାଅ ।
ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ନିଜସ୍ୱ ପରିସ୍ଥିତି ରହିଛି, ତେବେ ଯେଉଁମାନେ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ରହୁଥିବେ ସେହିମାନେ
ହିଁ ବୁଝାଇପାରିବେ । ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ବଳ ମିଳିଥାଏ ନା । ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ହିଁ - ଧାରୁଆ ତରବାରୀ ।
ତୁମ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଧାରୁଆ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ବିଶ୍ୱର ରାଜତ୍ୱ ପାଉଛ । ଯୋଗ
ଦ୍ୱାରା ବଳ ମିଳୁଛି, ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ନୁହେଁ । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇଛି - ଜ୍ଞାନ ରୋଜଗାରର
ମାଧ୍ୟମ ଅଟେ । ଯୋଗକୁ ବଳ କୁହାଯାଉଛି । ଏଥିରେ ରାତି-ଦିନର ଫରକ ରହିଛି । ତେବେ ଯୋଗ ଭଲ ନା
ଜ୍ଞାନ ଭଲ? ଦୁନିଆରେ ଯୋଗର ହିଁ ଖ୍ୟାତି ରହିଛି । ଯୋଗ ଅର୍ଥାତ୍ ବାବାଙ୍କର ୟାଦ । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ଏହି ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମମାନଙ୍କର ପାପ କଟିଯିବ । ଏହା ଉପରେ ହିଁ ବାବା ଜୋର
ଦେଉଛନ୍ତି । ଜ୍ଞାନ ତ ବହୁତ ସହଜ । ଭଗବାନୁବାଚ- ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ସହଜ ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଉଛି । ୮୪
ଜନ୍ମର ଚକ୍ରର ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଉଛି । ଏଥିରେ ସବୁ କିଛି ଆସିଯାଉଛି । ଏହା ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳ ଅଟେ ନା ।
ଜ୍ଞାନ ଏବଂ ଯୋଗ ଉଭୟ ହେଉଛି ସେକେଣ୍ଡର କାମ । ବାସ୍, ଆମେ ଆତ୍ମା, ଆମକୁ ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ
କରିବାକୁ ହେବ । ଏଥିରେ ହିଁ ମେହନତ ରହିଛି । ଯୋଗର ଯାତ୍ରାରେ ରହିବା ଦ୍ୱାରା ଶରୀର ଯେପରି
ବିସ୍ମୃତି ହେବାକୁ ଲାଗିଥାଏ । ଯଦି ଘଣ୍ଟାଏ ମଧ୍ୟ ଏପରି ଅଶରୀରୀ ହୋଇ ବସିଯିବ, ତେବେ କେତେ
ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । ମନୁଷ୍ୟ ରାତ୍ରିରେ କେହି ୬ ଘଣ୍ଟା କେହି ୮ ଘଣ୍ଟା ନିଦ୍ରା ଯାଇଥାଆନ୍ତି
ଯେତେବେଳେ କି ଅଶରୀରୀ ହୋଇଯାଇଥା’ନ୍ତି । ସେ ସମୟରେ କୌଣସି ବିକର୍ମ ହୁଏ ନାହିଁ । ଆତ୍ମା ଥକି
କରି ଶୋଇଯାଇଥାଏ । ଏପରି ନୁହେଁ କୌଣସି ପାପ ବିନାଶ ହୋଇଥାଏ । ନା, ତାହା ହେଉଛି ନିଦ୍ରା । ସେହି
ସମୟରେ କିଛି ବିକର୍ମ ହୁଏ ନାହିଁ । ଯଦି ସେ ସମୟରେ ନିଦ୍ରା ନ କରିବେ ତେବେ ପାପ ହିଁ କରୁଥିବେ ।
ତେଣୁ ନିଦ୍ରା ମଧ୍ୟ ଏକ ପ୍ରକାର ସୁରକ୍ଷା ଅଟେ । ସାରା ଦିନ ସେବା କରି କରି ଆତ୍ମା କହେ ମୁଁ ଏବେ
ଶୋଇଯାଉଛି, ଅଶରୀରୀ ହୋଇଯାଉଛି । ଏବେ ତ ଶରୀର ଥାଇ ମଧ୍ୟ ତୁମକୁ ଅଶରୀରୀ ହେବାକୁ ପଡିବ । ମୁଁ
ଆତ୍ମା ଏହି ଶରୀରରୁ ଅଲଗା, ଶାନ୍ତ ସ୍ୱରୂପ ଅଟେ । ଆତ୍ମାର ମହିମା କେବେ ହେଲେ ଶୁଣି ନ ଥିବେ ।
ଆତ୍ମା ସତ୍ ଚିତ୍ ଆନନ୍ଦ ସ୍ୱରୂପ ଅଟେ । ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ମହିମାର ଗାୟନ କରିଥା’ନ୍ତି କି ସିଏ
ସତ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ଚୈତନ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ସୁଖ-ଶାନ୍ତିର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ଏବେ ତୁମକୁ ତା’ର ମାଷ୍ଟର
କୁହାଯିବ, ପିଲାକୁ ମାଷ୍ଟର ମଧ୍ୟ କହିଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ବାବା ଯୁକ୍ତିମାନ ମଧ୍ୟ ବତାଇ ଚାଲିଛନ୍ତି
। ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ସାରା ଦିନ ନିଦ୍ରାରେ ରହିବ । ନା । ତୁମକୁ ତ’ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ପାପ ଗୁଡିକର
ବିନାଶ କରିବାକୁ ହେବ । ଯେତେ ଦୂର ସମ୍ଭବ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଏପରି ମଧ୍ୟ ନୁହେଁ
ଯେ ବାବା ଆମ ଉପରେ ଦୟା ଅଥବା କୃପା କରୁଛନ୍ତି । ନା, ତାଙ୍କର ଏହି ଗାୟନ ରହିଛି - ଦୟାଳୁ
ବାଦଶାହ । ତମୋପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ କରିବା ଏହା ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କର ପାର୍ଟ ଅଟେ । ଭକ୍ତମାନେ
କେବଳ ମହିମାର ଗାୟନ କରିଥା’ନ୍ତି - ତୁମକୁ କେବଳ ମହିମାର ଗାୟନ କରିବାର ନାହିଁ । ସେଥିପାଇଁ
ଦିନକୁ ଦିନ ଗୀତ ଆଦି ମଧ୍ୟ ବନ୍ଦ ହୋଇଯାଉଛି । ସ୍କୁଲ୍ରେ କ’ଣ କେବେ ଗୀତର ଗାୟନ କରାଯାଏ କି?
ପିଲାମାନେ ଶାନ୍ତିରେ ବସି ରହିଥା’ନ୍ତି । ଶିକ୍ଷକ ଆସିଲେ ଉଠି ଛିଡା ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ପୁଣି
ବସିଯାଆନ୍ତି । ଏହି ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ତ ପାଠ ପଢାଇବାର ପାର୍ଟ ମିଳିଛି, ତେଣୁ ପାଠ ପଢାଇବାକୁ
ହିଁ ହେବ । ତୁମ ସନ୍ତାନ ମାନଙ୍କୁ ଉଠିବାର ଦରକାର ନାହିଁ । ଆତ୍ମାକୁ ବସି ଶୁଣିବାକୁ ପଡିବ ।
ତୁମର କଥା ହିଁ ସାରା ଦୁନିଆଠାରୁ ନିଆରା ଅଟେ । ପିଲାମାନଙ୍କୁ କ’ଣ କହିବେ କି ତୁମେ ଉଠ, ନା,
ତାହା ତ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ କରୁଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ନୁହେଁ । ବାବା ତ ନିଜେ ଉଠି ନମସ୍କାର କରୁଛନ୍ତି ।
ସ୍କୁଲରେ ଯଦି ପିଲାମାନେ ଡେରିରେ ଆସିଲେ ଶିକ୍ଷକ ନିୟମ ଲାଗୁ କରିଦିଅନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ବାହାରେ ଛିଡା
କରିଦେବେ । ସେଥିପାଇଁ ଉଚିତ୍ ସମୟରେ ପହଞ୍ଚିବାର ଡର ରହିଥାଏ । ଏଠାରେ ତ ଡରିବାର କଥା ନାହିଁ ।
ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି - ମୁରଲୀ ତ ମିଳୁଛି । ଯାହାକୁ ପ୍ରତିଦିନ ପଢିବାକୁ ହେବ । ମୁରଲୀ ପଢିଲେ
ତୁମର ପ୍ରେଜେଣ୍ଟ୍ ପଡିବ । ନଚେତ୍ ଆବେସେଣ୍ଟ (ଅନୁପସ୍ଥିତ) ପଡିଯିବ କାହିଁକି ନା ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ତୁମକୁ ଗୁହ୍ୟ-ଗୁହ୍ୟ କଥା ଶୁଣାଉଛି । ତୁମେ ଯଦି ମୁରଲୀ ମିସ୍ କରିବ ତ ସେସବୁ ପଏଣ୍ଟସ୍ ମଧ୍ୟ
ମିସ୍ ହୋଇଯିବ । ଏହା ହେଉଛି ନୂଆ କଥା, ଯାହାକୁ ଦୁନିଆରେ କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟମାନେ
ତୁମ ଚିତ୍ର ଦେଖି ଚକ୍ରିତ ମଧ୍ୟ ହୋଇଯାଆନ୍ତି କାରଣ ଏହା କୌଣସି ଶାସ୍ତ୍ରରେ ନାହିଁ । ଭଗବାନ
ଶିବବାବା ନିଜେ ଏହି ସବୁ ଚିତ୍ର କରାଇଥିଲେ । ତୁମର ଏହା ନୂଆ ଚିତ୍ରଶାଳା । ବ୍ରାହ୍ମଣ କୂଳର
ଯେଉଁମାନେ ଦେବତା ହୋଇଥିବେ ସେହିମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ ହିଁ ଏହା ପଶିବ । କହିବେ ଏହା ତ’ ଠିକ୍ କଥା
। କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ଆମେ ଏହି ପାଠ ପଢିଥିଲୁ, ଏହି ପାଠ ନିଶ୍ଚିତ ଭଗବାନ ହିଁ ପଢାଉଛନ୍ତି ।
ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଶାସ୍ତ୍ରରେ ପ୍ରଥମ ନମ୍ବରରେ ଗୀତା ହିଁ ରହିଛି କାହିଁକି ନା ଏହା ହେଉଛି ପ୍ରଥମ
ଧର୍ମ । ପୁଣି ଅଧାକଳ୍ପ ପରେ ତାଠାରୁ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ପଛରେ ଅନ୍ୟ ଶାସ୍ତ୍ର ତିଆରି ହୋଇଥାଏ । ପ୍ରଥମେ
ଇବ୍ରାହିମ ଆସିଲେ, ସେ ସମୟରେ ସେ ତ ଏକା ଥିଲେ । ପୁଣି ଏକରୁ ଦୁଇ, ଦୁଇରୁ ଚାରି ହେଲେ ।
ଯେତେବେଳେ ଧର୍ମର ବୃଦ୍ଧି ହୋଇ-ହୋଇ ଲକ୍ଷେ ଦେଢ ଲକ୍ଷ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ସେତେବେଳେ ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି
ରଚନା ହେଉଛି । ସେମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଅଧା ସମୟ ପରେ ହିଁ ରଚନା ହେଉଥିବ, ହିସାବ କରାଯାଏ ନା ।
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ତ’ ବହୁତ ଖୁସି ହେବା ଉଚିତ୍ । ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଆମକୁ ବର୍ସା ମିଳୁଛି । ତୁମେ ଜାଣିଛ
ବାବା ଆମକୁ ସୃଷ୍ଟି ଚକ୍ରର ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏହା ବେହଦର ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳ ।
ସମସ୍ତଙ୍କୁ କୁହ ଏଠାରେ ବିଶ୍ୱର ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ବୁଝାଯାଉଛି ଯାହାକୁ ଅନ୍ୟ କେହି ବି
ବୁଝାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ଯଦିଓ ବିଶ୍ୱର ନକ୍ସା ବାହାର କରୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସେଥିରେ କ’ଣ ଏହା
ଦେଖାଉଛନ୍ତି କି, ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜ୍ୟ କେବେ ଥିଲା, କେତେ ସମୟ ଚାଲିଥିଲା । ବିଶ୍ୱ ତ’
ଗୋଟିଏ । ତେଣୁ ସେମାନେ ଭାରତରେ ହିଁ ରାଜ୍ୟ କରିଯାଇଛନ୍ତି, ଏବେ ନାହିଁ । ଏ କଥା କାହାରି
ବୁଦ୍ଧିରେ ନାହିଁ । ସେମାନେ ତ କଳ୍ପର ଆୟୁଷକୁ ହିଁ ଲକ୍ଷେ ବର୍ଷ କହିଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା ମଧ୍ୟ
ମଧୁର ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ଅଧିକ କୌଣସି କଷ୍ଟ ଦେଉନାହାଁନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ତୁମମାନଙ୍କୁ
ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡିବ । ପବିତ୍ର ହେବା ପାଇଁ ତୁମେ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ କେତେ ଧକ୍କା ଖାଇଛ । ଏବେ
ବୁଝିପାରୁଛ ଯେ, ଧକ୍କା ଖାଇ-ଖାଇ ୨୫୦୦ ବର୍ଷ ବିତିଗଲା । ବର୍ତ୍ତମାନ ପୁଣି ବାବା ପୁନର୍ବାର
ରାଜ୍ୟ-ଭାଗ୍ୟ ଦେବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି । ଏ କଥା ତୁମର ମନେ ଅଛି । ଦୁନିଆ ପୁରୁଣାରୁ ନୂଆ ଏବଂ
ନୂଆରୁ ପୁରୁଣା ନିଶ୍ଚିତ ହେଉଛି । ଏବେ ତୁମେ ପୁରୁଣା ଭାରତର ମାଲିକ ଅଟ ନା । ପୁଣି ନୂଆ ଦୁନିଆର
ମାଲିକ ହେବ । ଗୋଟିଏ ପାର୍ଶ୍ଵରେ ଭାରତର ବହୁତ ମହିମା ଗାନ କରି ଚାଲିଛନ୍ତି, ଅନ୍ୟ ପାର୍ଶ୍ଵରେ
ପୁଣି ବହୁତ ଗ୍ଲାନି କରି ଚାଲିଛନ୍ତି । ତୁମ ପାଖରେ ତା’ର ଗୀତ ମଧ୍ୟ ଅଛି । ତୁମେମାନେ ଅନ୍ୟକୁ
ବୁଝାଉଛ - ଏବେ କ’ଣ ସବୁ ହେଉଛି । ଏହି ଦୁଇଟି ଗୀତ ମଧ୍ୟ ଶୁଣାଇବା ଉଚିତ୍ । ତୁମେ ବତାଇ ପାରିବ
- କେଉଁଠି ସେହି ରାମରାଜ୍ୟ ଏବଂ କେଉଁଠି ବର୍ତ୍ତମାନର ରାଜ୍ୟ !
ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ଦୀନବନ୍ଧୁ । ତେଣୁ ଗରୀବମାନଙ୍କର ଝିଅମାନେ ହିଁ ଏଠାକୁ ଆସିବେ ଅର୍ଥାତ୍ ନିଜକୁ
ସମର୍ପିତ କରିବେ । ସାହୁକାରମାନଙ୍କର ତ ନିଜର ନିଶା ରହିଥାଏ । ତେବେ କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ଯେଉଁମାନେ
ଆସିଥିବେ ସେହିମାନେ ଆସିବେ । ଏଥିରେ ଚିନ୍ତାର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ଶିବବାବାଙ୍କୁ କେବେ କୌଣସି
ଚିନ୍ତା ହୁଏ ନାହିଁ । ଦାଦାଙ୍କର ହୁଏ । ଏହାଙ୍କର ନିଜର ବି ଚିନ୍ତା ଅଛି, ମୋତେ ନମ୍ବରୱାନ ପାବନ
ହେବାକୁ ପଡିବ । ସେଥିପାଇଁ ଗୁପ୍ତ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ଚାର୍ଟ ରଖିଲେ ଜଣାପଡିଯାଏ,
ଏହାଙ୍କର ପୁରୁଷାର୍ଥ ଅଧିକ । ବାବା ସବୁବେଳେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଡାଏରୀ ରଖ । ବହୁତ ପିଲା ଲେଖୁଛନ୍ତି
ମଧ୍ୟ, ଚାର୍ଟ ଲେଖିବା ଦ୍ୱାରା ବହୁତ ସୁଧାର ହେଉଛି, ଏହି ଯୁକ୍ତି ବହୁତ ଭଲ, ତେଣୁ ସମସ୍ତେ କରିବା
ଉଚିତ୍ । ଡାଏରୀ ରଖିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମର ବହୁତ ଲାଭ ହେବ । ଡାଇରି ରଖିବା ଅର୍ଥାତ୍ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଇବା । ସେଥିରେ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଲେଖିବାକୁ ହେବ । ଡାଇରୀ ମଧ୍ୟ ସହଯୋଗୀ ହେବ, ତୁମେମାନେ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିପାରିବ । ନୋଟ୍ ଆଦି କରିବା ପାଇଁ କେତେ ଲକ୍ଷ-ଲକ୍ଷ କୋଟି-କୋଟି ଡାଏରୀ ହେଉଛି ।
ସବୁଠାରୁ ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଉଛି ନୋଟ୍ କରିବାର । ଏ କଥା କେବେ ଭୁଲିଯିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ସେହି
ସମୟରେ ଡାୟରୀରେ ଲେଖି ଦେବା ଦରକାର । ରାତିରେ ହିସାବ-କିତାବ ଲେଖିବା ଉଚିତ୍ । ତେବେ ଜଣାପଡିବ
ଏହାଦ୍ୱାରା ତ’ ଆମର କ୍ଷତି ହେଉଛି କାହିଁକି ନା ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରର ବିକର୍ମ ଭସ୍ମ କରିବାକୁ ହେବ
।
ବାବା ରାସ୍ତା ବତାଉଛନ୍ତି - ନିଜ ଉପରେ ଦୟା ଅଥବା କୃପା କରିବାକୁ ହେବ । ଶିକ୍ଷକ ତ’ ପାଠ
ପଢାଇଥା’ନ୍ତି, ଆଶୀର୍ବାଦ ତ’ କରିବେ ନାହିଁ । ଆଶୀର୍ବାଦ, କୃପା, ଦୟା ଆଦି ମାଗିବାଠାରୁ ମରିଯିବା
ଭଲ । କାହାଠାରୁ ପଇସା ମଧ୍ୟ ମାଗିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ମନା
କରାଯାଉଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ଯେଉଁମାନେ କଳ୍ପ ପୂର୍ବେ ବୀଜ ରୋପଣ କରିଥିଲେ,
ଅର୍ଥାତ୍ ନିଜର ପଇସା ସଫଳ କରିଥିଲେ ବର୍ସା ପାଇଥିଲେ ସେହିମାନେ ସ୍ୱତଃ ହିଁ କରିବେ । ତୁମେ କୌଣସି
କାମ ପାଇଁ ମାଗ ନାହିଁ । ନ କଲେ ପାଇବେ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟ ଦାନ ପୁଣ୍ୟ କରିଲେ ପ୍ରତିଦାନରେ ତାଙ୍କୁ
ମିଳିଥାଏ ନା । ରାଜା ଅଥବା ସାହୁକାରଙ୍କ ପାଖରେ ଯାଇ ଜନ୍ମ ନେଇଥା’ନ୍ତି । ଯାହାଙ୍କର କରିବାର
ଥିବ ସେ ସ୍ୱତଃ କରିବେ, ତୁମକୁ ମାଗିବାର ନାହିଁ । କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ଯେଉଁମାନେ ଯେତିକି କରିଥିବେ,
ଡ୍ରାମା ତାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା କରାଇବ । ମାଗିବା କ’ଣ ଦରକାର । ବାବା ତ’ କହୁଛନ୍ତି ସେବା ନିମନ୍ତେ
ହୁଣ୍ଡି ଭରୁଛି । ମୁଁ କ’ଣ ପିଲାମାନଙ୍କୁ କହିବି କି, ପଇସା ଦିଅ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗର କଥା ଜ୍ଞାନ
ମାର୍ଗରେ ନାହିଁ । ଯେଉଁମାନେ କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ସହଯୋଗ କରିଥିଲେ, ସେହିମାନେ ସ୍ୱତଃ କରିବେ, କେବେ
ବି ମାଗିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ପିଲାମାନେ ତୁମେମାନେ ଚାନ୍ଦା ଏକାଠି କରିପାରିବ
ନାହିଁ, ଏକଥା ତ’ ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ କରିଥା’ନ୍ତି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଅଳ୍ପ ଦେଲେ ମଧ୍ୟ ତା’ ବଦଳରେ
ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ମିଳିଥାଏ । ଏହା ପୁଣି ହେଉଛି ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତର ପାଇଁ । ତେଣୁ ଜନ୍ମ
ଜନ୍ମାନ୍ତର ପାଇଁ ସବୁ କିଛି ଦେଇ ଦେବା ଭଲ ନା । ଏହାର ନାମ ତ ଭୋଳା ଭଣ୍ଡାରୀ ଅଟେ । ତୁମେ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିଲେ ବିଜୟ ମାଳାରେ ଗୁନ୍ଥା ହୋଇପାରିବ, ଭଣ୍ଡାର ଭରପୁର କାଳକଣ୍ଟକ ଦୂର । ସେଠାରେ
କେବେହେଲେ ଅକାଳମୃତ୍ୟୁ ହେବ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ମନୁଷ୍ୟ କାଳକୁ କେତେ ଡରୁଛନ୍ତି । ଟିକେ କିଛି ହେଲେ
ମୃତ୍ୟୁ ମନେ ପଡିଯାଉଛି । ସେଠାରେ ଏହି ଖିଆଲ ବି ରହିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ଅମରପୁରୀକୁ ଯାଉଛ । ଏହା
ଛି-ଛି ମୃତ୍ୟୁଲୋକ ଅଟେ । ଭାରତ ହିଁ ଅମରଲୋକ ଥିଲା, ଏବେ ମୃତ୍ୟୁଲୋକ ହୋଇଯାଇଛି ।
ତୁମର ଅଧାକଳ୍ପ ବହୁତ ଛି-ଛି ଭାବରେ ବିତିଛି । ତୁମେମାନେ ତଳକୁ ଖସି ଆସିଛ । ପୁରୀର ଜଗନ୍ନାଥ
ମନ୍ଦିରରେ କେତେ ଖରାପ-ଖରାପ ଚିତ୍ର ସବୁ ରହିଛି । ବାବା ତ ଅନୁଭବୀ ଅଟନ୍ତି ନା । ଚାରିଆଡେ
ବୁଲିଛନ୍ତି । ଗୋରାରୁ ଶ୍ୟାମଳ ହୋଇଛନ୍ତି । ଗାଁରେ ରହୁଥିଲେ । ବାସ୍ତବରେ ଏହି ସମଗ୍ର ଭାରତ
ହେଉଛି ଗୋଟିଏ ଗାଁ, ତୁମେ ଗାଁର ପିଲା । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଆମେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉଛୁ । ଏପରି
ଭାବିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ କି ମୁଁ ତ ବମ୍ବେରେ ରହୁଛି । ବମ୍ବେ ମଧ୍ୟ ସ୍ୱର୍ଗ ଆଗରେ କ’ଣ! କିଛି ବି
ନୁହେଁ । ଗୋଟିଏ ପଥର ମଧ୍ୟ ନୁହେଁ । ଆମେ ଗାଁର ପିଲାମାନେ ନିର୍ଦ୍ଧନ ଅନାଥ ହୋଇଯାଇଛୁ ଏବେ ପୁଣି
ଆମେ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହେଉଛୁ, ତେଣୁ ଖୁସିରେ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଏହାର ନାମ ହେଉଛି ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗ ।
ମହଲମାନଙ୍କରେ କେତେ ହୀରା-ନୀଳା ଖଞ୍ଜା ହୋଇ ରହିବ । ସୋମନାଥ ମନ୍ଦିର କେତେ ହୀରା-ନୀଳାରେ ଭରି
ରହିଥିଲା । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଶିବଙ୍କ ମନ୍ଦିର ତିଆରି କରିଥା’ନ୍ତି । ସେତେବେଳେ କେତେ ସାହୁକାର
ଥିଲେ । ଏବେ ତ’ ଭାରତ ଗାଁ ହୋଇଯାଇଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ବହୁତ ମାଲାମାଲ ଥିଲା । ଏହି କଥା ଦୁନିଆରେ
ତୁମ ବ୍ୟତୀତ କେହି ହେଲେ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେ କହୁଛ କାଲି ଆମେ ବାଦଶାହା ଥିଲୁ, ଆଜି ଫକୀର
ହୋଇଯାଇଛୁ । ପୁଣି ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବୁ । ତୁମ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନିଜ ଭାଗ୍ୟକୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେବା
ଉଚିତ୍ ଯେ ଆମେ ପଦ୍ମାପଦମ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ଅଟୁ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହ ସମ୍ପନ୍ନ
ଶୁଭେଚ୍ଛା ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ବିକର୍ମରୁ
ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ ଏହି ଶରୀର ଭିତରେ ରହି ଅଶରୀରୀ ହେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ଯୋଗର ଯାତ୍ରା
ଏପରି ହେଉ ଯେପରି ଶରୀରର ବିସ୍ମୃତି ହୋଇଯାଉ ।
(୨) ଜ୍ଞାନର ଚିନ୍ତନ
ମନ୍ଥନ କରି ଆସ୍ତିକ ହେବାକୁ ପଡିବ । ମୁରଲୀ କେବେ ବି ମିସ୍ କରିବାର ନାହିଁ । ନିଜର ଉନ୍ନତି ପାଇଁ
ଡାଏରୀରେ ଯୋଗର ଚାର୍ଟ ନୋଟ୍ କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ଅଲୌକିକ ଶକ୍ତିକୁ
ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମରେ ବ୍ୟବହାର କରୁଥିବା ଯୁ୍କ୍ତିଯୁକ୍ତ ଜୀବନମୁକ୍ତ ଆତ୍ମା ଭବ ।
ଏହି ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନରେ
ବିଶେଷତା ହିଁ ଅଲୌକିକତା ଅଟେ । ଅଲୌକିକ ଶକ୍ତି ଆଧାରରେ ହିଁ ନିଜକୁ ବା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ
କରିପାରିବ । ଏହି ଶକ୍ତି ଦ୍ୱାରା ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଶାରୀରିକ ବନ୍ଧନଗୁଡିକରୁ ଯୁକ୍ତି ମିଳିଥାଏ
କିନ୍ତୁ ଯୁକ୍ତିଯୁକ୍ତ ହୋଇ ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମରେ ଢିଲା ହେବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ନିଜର ଅଲୌକିକ ବା
ଆତ୍ମିକ ଶକ୍ତିକୁ ବ୍ୟବହାର କର । ମନ-ବଚନ-କର୍ମ ତିନୋଟି ଯାକରେ ଆତ୍ମିକ ଶକ୍ତିକୁ ବ୍ୟବହାର କର ।
ମନ-ବଚନ ଏବଂ କର୍ମ ତିନୋଟି ଯାକରେ ଆତ୍ମିକ ଶକ୍ତିର ଏକାଠି ଅନୁଭବ ହେଉ । ଯେଉଁମାନେ ଏହି ତିନୋଟି
ଯାକରେ ଯୁକ୍ତିଯୁକ୍ତ ଅଟନ୍ତି, ସେହିମାନେ ହିଁ ଜୀବନମୁକ୍ତ ଅଟନ୍ତି ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସତ୍ୟତାର
ବିଶେଷତା ଦ୍ୱାରା ଖୁସି ଏବଂ ଶକ୍ତିର ଅନୁଭୂତି କରିଚାଲ ।
ଅବ୍ୟକ୍ତ ଈଶାରା:-
ଅଶରୀରୀ ଅଥବା ବିଦେହୀ ସ୍ଥିତିର ଅଭ୍ୟାସକୁ ବଢାଅ ।
ଜୀବନରେ ଯେଉଁ ସବୁ
ପରିସ୍ଥିତି ଗୁଡିକ ଆସୁଛି ବା ଆସିବାକୁ ଯାଉଛି ସେଥିରେ ବିଦେହୀ ସ୍ଥିତିର ଅଭ୍ୟାସ ବହୁତ ଆବଶ୍ୟକ
ସେଥିପାଇଁ ଅନ୍ୟ ସବୁ କଥାକୁ ଛାଡି, ଏହା ତ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ, ଏମିତି ତ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ...
କିଏ ଜାଣେ, କ’ଣ ହେବ... ଏହିଭଳି ପ୍ରଶ୍ନ ଗୁଡିକୁ ଛାଡି ଏବେ ବିଦେହୀ ସ୍ଥିତିର ଅଭ୍ୟାସକୁ ବଢାଅ
। ବିଦେହୀ ପିଲାମାନଙ୍କ ଉପରେ କୌଣସି ବି ପରିସ୍ଥିତି ବା କୌଣସି ବି ହଲଚଲ୍ ପ୍ରଭାବ ପକାଇ ପାରିବ
ନାହିଁ ।