23.10.25 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:- ବାବା
ଆସିଛନ୍ତି ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ପହଁରା ଶିଖାଇବା ପାଇଁ, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଏହି ଦୁନିଆରୁ ପାରି
ହୋଇଯାଉଛ, ତୁମ ପାଇଁ ଦୁନିଆ ମଧ୍ୟ ବଦଳି ଯାଉଛି ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଯେଉଁମାନେ
ବାବାଙ୍କର ସହଯୋଗୀ ହୁଅନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କୁ ସହଯୋଗର ପ୍ରତିଦାନରେ କ’ଣ ମିଳିଥାଏ?
ଉତ୍ତର:-
ଯେଉଁ ସନ୍ତାନମାନେ ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବାଙ୍କର ସହଯୋଗୀ ହେଉଛନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କୁ ବାବା ଏପରି
କରିଦେଉଛନ୍ତି ଯାହାକି ଅଧାକଳ୍ପ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେମାନଙ୍କୁ କାହାର ସାହାଯ୍ୟ ବା ମତ ନେବାର ଦରକାର
ପଡୁ ନାହିଁ । ସର୍ବୋଚ୍ଚ ପିତା କହୁଛନ୍ତି - ପିଲାମାନେ, ଯଦି ତୁମେମାନେ ମୋର ସହଯୋଗୀ ନ
ହୋଇଥା’ନ୍ତ ତେବେ ମୁଁ ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା କିପରି କରିଥା’ନ୍ତି ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମିଠା ମିଠା
କ୍ରମାନୁସାରେ ରହିଥିବା ଅତି ମିଠା ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଆତ୍ମିକ ପିତା ବୁଝାଉଛନ୍ତି
କାହିଁକିନା ବହୁତ ସନ୍ତାନମାନେ ବୁଦ୍ଧିହୀନ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ରାବଣ ବହୁତ ବୁଦ୍ଧିହୀନ କରିଦେଇଛି ।
ଏବେ ବାବା ଆମକୁ କେତେ ବୁଦ୍ଧିମାନ କରୁଛନ୍ତି । ଯଦି କେହି ଆଇ.ସି.ଏସ୍ ପରୀକ୍ଷାରେ ପାସ୍
କରୁଛନ୍ତି ଭାବୁଛନ୍ତି ଯେ ବହୁତ ବଡ ପରୀକ୍ଷା ପାସ୍ କରିଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ଦେଖ କେତେ ବଡ
ପରୀକ୍ଷା ପାସ କରୁଛ । ଆଚ୍ଛା ଟିକିଏ ଚିନ୍ତା କରି ଦେଖ ତ କିଏ ପଢାଉଛନ୍ତି! କିଏ ପଢୁଛନ୍ତି ! ଏହି
ନିଶ୍ଚୟ ମଧ୍ୟ ଅଛି ଯେ ଆମେ କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ପ୍ରତି ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ପିତା, ଶିକ୍ଷକ, ସତ୍ଗୁରୁଙ୍କ
ସହିତ ପୁଣି ଆସି ମିଶି ଚାଲିଛେ । କେବଳ ତୁମେମାନେ ହିଁ ଜାଣିଛ, ଆମେ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା
ସର୍ବୋଚ୍ଚ ସମ୍ପତ୍ତି ପାଉଛୁ । ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ପାଠ ପଢାଇ ସମ୍ପତ୍ତି ଦିଅନ୍ତି ନା । ନୂଆ ଦୁନିଆରେ
ରାଜ୍ୟ କରିବା ପାଇଁ, ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ପାଠ ପଢାଇ, ତୁମ ପାଇଁ ଦୁନିଆକୁ ହିଁ ବଦଳାଇ ଦେଉଛନ୍ତି ।
ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ କେତେ ମହିମା ଗାନ କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ନିଜର ସମ୍ପତ୍ତି ପାଉଛ ।
ଏହା ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ ଯେ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ବଦଳୁଛି । ତୁମେ କହୁଛ ଆମେ ସବୁ ଶିବବାବାଙ୍କର
ସନ୍ତାନ ଅଟୁ । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ନୂଆ କରି ଗଢିବା ପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଆସିବାକୁ ପଡୁଛି ।
ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତି ଚିତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ଦର୍ଶାଯାଇଛି ଯେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ନୂଆ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା
ହୋଇଥାଏ । ତେଣୁ ବ୍ରହ୍ମାମୁଖ ବଂଶାବଳୀ ବ୍ରାହ୍ମଣ-ବ୍ରାହ୍ମଣୀ ନିଶ୍ଚୟ ଆବଶ୍ୟକ । ବ୍ରହ୍ମା ତ
ନୂଆ ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନା କରନ୍ତି ନାହିଁ । ବାବା ହିଁ ରଚୟିତା ଅଟନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଆସି
ନିୟମ ପ୍ରମାଣେ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ବିନାଶ କରି ନୂଆ ଦୁନିଆ ତିଆରି କରୁଛି । ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ବହୁତ
ଅଳ୍ପ ଅଧିବାସୀ ରହିବେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଜନସଂଖ୍ୟା କମ୍ କରିବା ପାଇଁ ସରକାରଙ୍କର ଚେଷ୍ଟା ଜାରି
ରହିଛି । କିନ୍ତୁ ଏହା କମ୍ ତ ହେବ ହିଁ ନାହିଁ । ଲଢେଇରେ କୋଟି-କୋଟି ମନୁଷ୍ୟ ମରୁଛନ୍ତି, ତଥାପି
କ’ଣ ମନୁଷ୍ୟ କମୁଛନ୍ତି, ପୁଣି ଜନସଂଖ୍ୟା ବଢି ଚାଲିଛି । ଏହା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣୁଛ । ତୁମ
ବୁଦ୍ଧିରେ ବିଶ୍ୱର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ରହିଛି । ତୁମେ ନିଜକୁ ମଧ୍ୟ ଛାତ୍ର ବୋଲି ଭାବୁଛ ।
ପହଁରିବା ମଧ୍ୟ ଶିଖୁଛ । କହିଥାନ୍ତି ନା ମୋର ନୌକା ପାରି କରିଦିଅ । ଯିଏ ପହଁରିବା ଶିଖନ୍ତି ସିଏ
ବହୁତ ନାମୀ-ଗ୍ରାମୀ ହୋଇଯାନ୍ତି । ଦେଖ ଏବେ ତୁମର ପହଁରିବା କିପରି ହେଉଛି, ଏକଦମ୍ ଉପରକୁ
ପରମଧାମ ଚାଲି ଯାଉଛ, ପୁଣି ସ୍ଥୁଳ ଦୁନିଆକୁ ଚାଲିଆସୁଛ । ଲୋକମାନେ ଦେଖାନ୍ତି ଯେ ଏତିକି ମାଇଲ୍
ଉପରକୁ ଗଲୁ । ତୁମେ ଆତ୍ମାମାନେ କେତେ ମାଇଲ ଉପରକୁ ଯାଉଛ । ତାହା ତ ସ୍ଥୂଳ ବସ୍ତୁ ଅଟେ ଯାହାର
କି ଗଣତି କରୁଛନ୍ତି । ତୁମର ତ’ ହେଉଛି ଅଗଣିତ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଆମେ ଆତ୍ମା ସବୁ ନିଜର ଘରକୁ
ଚାଲିଯିବା ଯେଉଁଠି ସୂର୍ଯ୍ୟ, ଚନ୍ଦ୍ର ଆଦି ନ ଥା’ନ୍ତି । ତୁମେ ଖୁସି ହେଉଛ ଯେ ତାହା ଆମର ଘର ଅଟେ
। ଆମେ ହେଉଛୁ ସେଠିକାର ବାସିନ୍ଦା । ମନୁଷ୍ୟ ଭକ୍ତି କରନ୍ତି, ପୁରୁଷାର୍ଥ କରନ୍ତି ମୁକ୍ତି ଧାମକୁ
ଯିବା ପାଇଁ । କିନ୍ତୁ କେହି ଯାଇ ପାରନ୍ତି ନାହିଁ । ମୁକ୍ତିଧାମରେ ଭଗବାନଙ୍କ ସହ ମିଶିବା ପାଇଁ
ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତି । ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତି । କେହି କେହି କହନ୍ତି ଆମେ ଜ୍ୟୋତି, ଜ୍ୟୋତି
ସହିତ ମିଶିଯିବୁ । କେହି କୁହନ୍ତି ମୁକ୍ତିଧାମକୁ ଯିବା । ମୁକ୍ତିଧାମ ବିଷୟରେ କାହାକୁ ଜଣା ନାହିଁ
। ତୁମ୍ଭେମାନେ ଜାଣିଛ ଯେ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ନିଜ ଘରକୁ ନେଇଯିବା ପାଇଁ । ପ୍ରେମମୟ ବାବା ଆସି ଆମକୁ
ଘରକୁ ନେବା ପାଇଁ ଯୋଗ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି, ଅଧାକଳ୍ପ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ମଧ୍ୟ ଯେଉଁଥିପାଇଁ ଯୋଗ୍ୟ
ହୋଇପାରି ନାହୁଁ । ନା କେହି ଜ୍ୟୋତିରେ ମିଶିପାରିଛନ୍ତି, ନା କେହି ମୁକ୍ତିଧାମ ଯାଇ ପାରିଛନ୍ତି,
ନା ମୋକ୍ଷକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିପାରିଛନ୍ତି । ଯାହା କିଛି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିଲ, ତାହା ସବୁ ବ୍ୟର୍ଥ
ହୋଇଗଲା । ଏବେ ତୁମ ବ୍ରାହ୍ମଣ କୁଳଭୂଷଣ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର ପୁରୁଷାର୍ଥ ସତ୍ୟ ପ୍ରମାଣିତ ହେଉଛି ।
ଏହି ଖେଳ କିପରି ତିଆରି ହୋଇଛି । ତୁମକୁ ଏବେ ଆସ୍ତିକ କୁହାଯାଉଛି । ବାବାଙ୍କୁ ତୁମେ ଭଲ ଭାବରେ
ଜାଣିଛ ଏବଂ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସୃଷ୍ଟି ଚକ୍ରକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଗଲ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ମୁକ୍ତି ଏବଂ
ଜୀବନମୁକ୍ତିର ଜ୍ଞାନ କାହା ପାଖରେ ବି ନାହିଁ । ଦେବତାମାନଙ୍କଠାରେ ମଧ୍ୟ ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କୁ
କେହି ବି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି, ତେବେ ବାବା କାହାକୁ ପୁଣି କିପରି ଘରକୁ ନେଇଯିବେ । କେତେ ଢେର ଗୁରୁ
ଅଛନ୍ତି, ତାଙ୍କର କେତେ ଅନୁଗାମୀ ରହିଛନ୍ତି । ଶିବବାବା ହେଉଛନ୍ତି ସଚ୍ଚା ସଚ୍ଚା ସତଗୁରୁ ।
ତାଙ୍କର ତ’ ଚରଣ ହିଁ ନାହିଁ । ସେ କହୁଛନ୍ତି ମୋର ତ ଚରଣ ହିଁ ନାହିଁ । ମୁଁ କିପରି ନିଜର ପୂଜା
କରାଇବି । ମୋର ସନ୍ତାନମାନେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉଛନ୍ତି, ତାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା କ’ଣ ମୁଁ ନିଜର ପୂଜା
କରାଇବି । ଭକ୍ତି ମାର୍ଗରେ ପିଲାମାନେ ବାପାଙ୍କ ପାଦ ତଳେ ପଡିଥା’ନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ତ’
ବାପାଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତିର ମାଲିକ ପିଲାମାନେ ହିଁ ହୋଇଥାନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ପିଲାମାନେ ନମ୍ରତା
ଦେଖାଇଥାନ୍ତି । ଛୋଟ ପିଲାମାନେ ପିତାମାତାଙ୍କ ପାଦ ତଳେ ପଡିଥା’ନ୍ତି । ଏଠି ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେ
ତୁମକୁ ପାଦ ତଳେ ପଡିବାରୁ ମଧ୍ୟ ମୁକ୍ତ କରିଦେଉଛି । ବାବା କେତେ ମହାନ ଅଟନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ତୁମେ ପିଲାମାନେ ହେଉଛ ମୋର ସାହାଯ୍ୟକାରୀ । ତୁମେ ଯଦି ମୋର ସାହାଯ୍ୟକାରୀ ନ ହୋଇଥାଆନ୍ତ ମୁଁ
ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା କିପରି କରିଥା’ନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ପିଲାମାନେ, ଏବେ ତୁମେ ମୋର
ସାହାଯ୍ୟକାରୀ ହୁଅ, ପୁଣି ମୁଁ ତୁମକୁ ଏପରି କରିବି ଯାହାକି ଭବିଷ୍ୟତରେ କାହାର ବି ସାହାଯ୍ୟ
ନେବାର ଆବଶ୍ୟକ ପଡିବ ନାହିଁ । ତୁମକୁ କାହାର ମତ ନେବା ମଧ୍ୟ ଦରକାର ହେବ ନାହିଁ । ଏଇଠି ବାବା
ପିଲାମାନଙ୍କର ସାହାଯ୍ୟ ନେଉଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି - ପିଲାମାନେ ଏବେ ଛି-ଛି ପତିତ ହୁଅ ନାହିଁ ।
ମାୟାଠାରୁ ହାର ନାହିଁ । କେହି କେହି ନାମ ବଦନାମ କରିଦେଉଛନ୍ତି । ବକ୍ସିଙ୍ଗ୍ ପ୍ରତିଯୋଗିତା
ହୁଏ, ସେଥିରେ ଯଦି କେହି ବିଜୟୀ ହୁଅନ୍ତି, ତେବେ ବାଃ ବାଃ ମିଳେ । ଯେଉଁମାନେ ହାରିଯାନ୍ତି
ସେମାନଙ୍କର ମୁହଁ ଫିକା ହୋଇଯାଏ । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ମାୟାଠାରୁ ହାରିଯାଉଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ହାରିଯାଉଥିବା
ଆତ୍ମାଙ୍କୁ କୁହାଯାଏ - କଳା ମୁହଁ କରିଦେଲା । ଏଠାକୁ ଆସିଛନ୍ତି ଗୋରା ହେବା ପାଇଁ ପୁଣି କ’ଣ
କରିଦେଉଛନ୍ତି । କରିଥିବା ସମସ୍ତ ରୋଜଗାର ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ, ପୁଣି ରୋଜଗାର ମୂଳରୁ ଆରମ୍ଭ କରିବାକୁ
ହୁଏ । ବାବାଙ୍କର ସାହାଯ୍ୟକାରୀ ହୋଇ ପୁଣି ହାରିଯାଇ ନାମ ବଦନାମ କରିଦିଅନ୍ତି । ଦୁଇଟି ଦଳ
ଅଛନ୍ତି । ଦଳେ ହେଲେ ମାୟାର ଅନୁଗାମୀ ଆଉ ଦଳେ ହେଲେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କର ଅନୁଗାମୀ । ତୁମେ ବାବାଙ୍କୁ ଭଲ
ପାଉଛ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ଅଛି ଯେ ବିନାଶ କାଳେ ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି । ତୁମର ହେଉଛି ପ୍ରୀତି ବୁଦ୍ଧି ।
ତେବେ ତୁମକୁ କ’ଣ ବାବାଙ୍କର ନାମ ବଦନାମ କରିବାର ଅଛି କି? ତୁମର ତ’ ପ୍ରୀତି ବୁଦ୍ଧି, ପୁଣି ମାୟା
ଠାରୁ କାହିଁକି ହାରିଯାଉଛ । ହାରି ଯାଇଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ଦୁଃଖ ଲାଗେ । ବିଜୟୀ ଆତ୍ମାଙ୍କ ପାଇଁ
ତାଳି ବଜାଇ ବାଃ-ବାଃ କରନ୍ତି । ତୁମେ ସନ୍ତାନମାନେ ଜାଣିଛ ଯେ ଆମେ ହେଉଛୁ ପହିଲ୍ବାନ । ଏବେ
ମାୟାକୁ ନିଶ୍ଚୟ ଜିତିବାର ଅଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ଦେହ ସହିତ ଯାହା କିଛି ଦେଖୁଛ,
ତାହା ସବୁ ଭୂଲି ଯାଅ । କେବଳ ମୋତେ ସର୍ବଦା ମନେପକାଅ । ମାୟା ତୁମକୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନରୁ
ତମୋପ୍ରଧାନ କରିଦେଇଛି । ଏବେ ପୁଣି ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବାର ଅଛି । ମାୟାଜୀତ୍ ହୋଇ ଜଗତଜୀତ ହେବାର
ଅଛି । ଏହା ହେଉଛି ହାରିବା ଆଉ ଜିତିବା, ସୁଖ ଆଉ ଦୁଃଖର ଖେଳ । ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ହାରି ଯାଇଥାଆନ୍ତି
। ଏବେ ବାବା ପୁଣି ମୂଲ୍ୟବାନ କରୁଛନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ଏକମାତ୍ର ଶିବବାବାଙ୍କର ଜୟନ୍ତୀ
ହେଉଛି ମୂଲ୍ୟବାନ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ପରି ହେବାର ଅଛି ।
ସେଠାରେ ଘରେ ଘରେ ଦୀପ ମାଳା ହୋଇଥାଏ, ସମସ୍ତଙ୍କର ଜ୍ୟୋତି ଜଳୁଥାଏ । ମେନ୍ ପାୱାର (ମୁଖ୍ୟ ଶକ୍ତି)
ଦ୍ୱାରା ଜ୍ୟୋତି ଜଳିଥାଏ । ବାବା କେତେ ସହଜ ଉପାୟରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ମିଠା-ମିଠା
ଅତି ସ୍ନେହୀ ସନ୍ତାନ ବୋଲି କିଏ ସମ୍ବୋଧନ କରିପାରିବ । ଆତ୍ମିକ ପିତା ହିଁ କହୁଛନ୍ତି ଯେ ହେ ମୋର
ମଧୁର ସ୍ନେହର ସନ୍ତାନମାନେ, ତୁମେ ଅଧାକଳ୍ପରୁ ଭକ୍ତି କରି ଆସିଛ । କେହି ଜଣେ ବି ଘରକୁ ଫେରି
ପାରିବେ ନାହିଁ । ବାବା ହିଁ ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନେଇ ଯାଇଥାଆନ୍ତି ।
ତୁମେ ସଙ୍ଗମଯୁଗ
ସମ୍ବନ୍ଧରେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଇ ପାରିବ । ବାବା କିପରି ଆସି ସବୁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ନେଇ ଯାଇଥାଆନ୍ତି
। ଏହି ଅବିନାଶୀ ନାଟକ ବିଷୟରେ ଦୁନିଆରେ କାହାକୁ ହେଲେ ଜଣା ନାହିଁ, ଏହା ହେଉଛି ଅବିନାଶୀ ଡ୍ରାମା
। ଏହା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ବୁଝୁଛ, ଆଉ କେହି କହି ପାରିବେ ନାହିଁ । ଯଦି କହିବେ ଯେ ଅବିନାଶୀ ନାଟକ, ତେବେ
ପୁଣି ଡ୍ରାମାର ବର୍ଣ୍ଣନା କିପରି କରିବେ । ଏଇଠି ତୁମେ ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ରକୁ ଜାଣୁଛ । ତୁମେ
ପିଲାମାନେ ହିଁ ଜାଣିଛ, ତୁମକୁ ହିଁ ମନେପକାଇବାର ଅଛି । ବାବା କେତେ ସହଜ ଭାବେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ।
ତୁମେ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ କେତେ ଭ୍ରମିତ ହେଉଥିଲ । ତୁମେ ସ୍ନାନ କରିବା ପାଇଁ କେତେ ଦୂର ସ୍ଥାନକୁ
ଯାଉଥିଲ । କୁହନ୍ତି ଯେ ଗୋଟିଏ ହ୍ରଦ ଅଛି, ଯେଉଁଠି ବୁଡ ପକାଇଲେ ପରୀ ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ
ଜ୍ଞାନ ସାଗରରେ ବୁଡ ପକାଇ ପରିଜାଦା ଅର୍ଥାତ ସ୍ୱର୍ଗର ପରୀ ଭଳି ସୁନ୍ଦର ହୋଇଯାଉଛ । କେହି ଭଲ
ଫେସନ କରିଥିଲେ କହନ୍ତି, ଇଏ ତ’ ପରୀ ଭଳି ଦିଶୁଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ମଧ୍ୟ ରତ୍ନ ହେଉଛ । ବାକି
ମନୁଷ୍ୟର ତ ଉଡିବାର ଡେଣା ଆଦି ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏପରି କେହି ଉଡିପାରିବେ ନାହିଁ । ଉଡିଲାବାଲା
ହେଉଛି ଆତ୍ମା । ଆତ୍ମାକୁ ରକେଟ୍ ମଧ୍ୟ କୁହନ୍ତି, ଆତ୍ମା କେତେ ଛୋଟ । ଯେତେବେଳେ ସବୁ ଆତ୍ମା
ଯିବେ, ସେତେବେଳେ ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ମଧ୍ୟ ହୋଇପାରେ । ବୁଦ୍ଧିରେ ବୁଝିପାରିବ - ତୁମେ
ଏଠାରେ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିପାରିବ, ଏପରି ହୋଇପାରେ ଯେ, ଯେପରି ବିନାଶକୁ ଦେଖିବ ସେହିପରି ଆତ୍ମାମାନେ
ଦଳ-ଦଳ ହୋଇ କିପରି ଯାଉଛନ୍ତି, ତାହା ଦେଖି ପାରିବ । ହନୁମାନ, ଗଣେଶ ଆଦି ତ ସାକାରରେ ନାହାଁନ୍ତି
। କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କୁ ତାଙ୍କର ଭାବନା ଅନୁସାରେ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଯାଏ । ବାବା ତ ବିନ୍ଦୁ ସଦୃଶ
ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କର କ’ଣ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବା । କହନ୍ତି ମଧ୍ୟ ଏହା ଛୋଟ ତାରା ପରି ଅଟେ, ଯାହାକୁ ଏଇ
ଆଖିରେ ଦେଖି ହୁଏ ନାହିଁ । ଶରୀର କେତେ ବଡ ଅଟେ, ଯାହା ଦ୍ୱାରା କର୍ମକରିବାର ଅଛି । ଆତ୍ମା କେତେ
ଛୋଟ, ସେଥିରେ ୮୪ ଜନ୍ମର ଅଭିନୟ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ରହିଛି । ଜଣେ ବି ଏପରି ମନୁଷ୍ୟ ନ ଥିବେ,
ଯାହାଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଥିବ ଯେ ଆମେ ୮୪ ଜନ୍ମ କିପରି ନେଉଛୁ । ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟରେ କିପରି ଅଭିନୟ ଭରା
ହୋଇଛି । ଏହା ହେଉଛି ଚମତ୍କାର । ଆତ୍ମା ହିଁ ଶରୀର ନେଇ ଅଭିନୟ କରୁଛି । ତାହା ହେଉଛି ହଦର ନାଟକ,
ଏହା ହେଉଛି ବେହଦର ନାଟକ । ବେହଦର ପିତା ନିଜେ ଆସି ନିଜର ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ଉତ୍ତମ ସେବାଧାରୀ
ସନ୍ତାନମାନେ ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରୁଥା’ନ୍ତି ଯେ କାହାକୁ କିପରି ବୁଝାଇବେ । ତୁମେ ଜଣ-ଜଣଙ୍କ
ପାଇଁ କେତେ ମୁଣ୍ଡ ପିଟୁଛ ଅର୍ଥାତ୍ ପରିଶ୍ରମ କରୁଛ । ତଥାପି ସେମାନେ କହୁଛନ୍ତି ଯେ ବାବା ଆମେ
ବୁଝିପାରୁ ନାହୁଁ । ଯଦି କେହି ପଢୁ ନାହାଁନ୍ତି, ତେବେ ତାଙ୍କୁ ପଥର ବୁଦ୍ଧି ବୋଲି କୁହାଯାଏ ।
ତୁମେ ଦେଖୁଛ ଯେ ଏଠି ମଧ୍ୟ କେହି କେହି ୭ ଦିନରେ ହିଁ ବହୁତ ଖୁସିରେ ଆସି କୁହନ୍ତି ଯେ ବାବାଙ୍କ
ପାଖକୁ ଯିବା । କେହି ତ’ କିଛି ବି ବୁଝନ୍ତି ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟ ତ କେବଳ କହି ଦିଅନ୍ତି, ପଥର
ବୁଦ୍ଧି, ପାରସ ବୁଦ୍ଧି, ଅର୍ଥ କିନ୍ତୁ ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ । ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହେଲେ, ପାରସନାଥ
ହୋଇଯାଏ । ପାରସନାଥଙ୍କର ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ସାରା ମନ୍ଦିର ସୁନାରେ ତିଆରି ହୁଏ ନାହିଁ ।
ଉପରେ କିଛି ସୁନା ଲଗାଇ ଦିଅନ୍ତି । ତୁମ୍ଭେମାନେ ଜାଣିଛ ଯେ ଆମକୁ ଭଗବାନ ମିଳିଛନ୍ତି, କଣ୍ଟାରୁ
ଫୁଲ ହେବା ପାଇଁ ଉପାୟ ବତାଉଛନ୍ତି । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ଅଛି ନା ଆଲ୍ଲାଙ୍କ ବଗିଚା । ଆରମ୍ଭରେ ତୁମ
ପାଖରେ ଜଣେ ମୁସଲମାନ ଥିଲେ ସେ ଧ୍ୟାନରେ ଯାଉଥିଲେ - କହୁଥିଲେ, ମୋତେ ଖୁଦା ଫୁଲ ଦେଲେ । ଠିଆ
ହୋଇ-ହୋଇ ପଡି ଯାଉଥିଲେ, ଖୁଦାଙ୍କ ବଗିଚାର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେଉଥିଲା । ତେବେ ଖୁଦାଙ୍କ ବଗିଚା
ଖୁଦା ହିଁ ଦେଖାଇ ପାରିବେ ନା । ଆଉ କେହି କିପରି ଦେଖାଇବେ । ତୁମଙ୍କୁ ବୈକୁଣ୍ଠର ସାକ୍ଷାତକାର
କରାଉଛନ୍ତି । ଖୁଦା ହିଁ ସେଠାକୁ ନେଇଯାଆନ୍ତି । ନିଜେ ତ ସେଠାରେ ରହନ୍ତି ନାହିଁ । ଖୁଦା ତ
ଶାନ୍ତିଧାମରେ ରହନ୍ତି । ତୁମକୁ ବୈକୁଣ୍ଠର ମାଲିକ କରାଉଛନ୍ତି । କେତେ ଭଲ-ଭଲ କଥା ତୁମେ ଜାଣୁଛ
ଶୁଣି ଖୁସି ଲାଗୁଛି । ମନ ମଧ୍ୟରେ ବହୁତ ଖୁସି ହେବା ଦରକାର ଯେ ଆମେ ସୁଖଧାମକୁ ଯାଉଛୁ । ସେଠାରେ
ଦୁଃଖର କୌଣସି କଥା ନ ଥାଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ସୁଖଧାମ, ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ମନେପକାଅ । ଘରକୁ କାହିଁକି
ମନେ ନ ପକାଇବ । ଆତ୍ମା ନିଜ ଘରକୁ ଯିବା ପାଇଁ କେତେ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛି । ଜପ-ତପ ଆଦି ବହୁତ ମେହେନତ
କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ କେହି ଯାଇପାରନ୍ତି ନାହିଁ । ସୃଷ୍ଟି ରୂପି ବୃକ୍ଷରୁ ଆତ୍ମାସବୁ କ୍ରମାନୁସାରେ
ଆସୁଥା’ନ୍ତି, ପୁଣି ମଝିରେ କିପରି ଯାଇ ପାରିବେ । ଯେତେବେଳେ କି ବାବା ନିଜେ ହିଁ ଅଛନ୍ତି । ତୁମ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ପ୍ରତିଦିନ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଶାନ୍ତିଧାମ ଆଉ ସୁଖଧାମକୁ ମନେପକାଅ । ବାବାଙ୍କୁ
ଭୂଲିଯିବା କାରଣରୁ ପୁନର୍ବାର ଦୁଃଖି ହୋଇଥାଆନ୍ତି । ମାୟାର ଦଣ୍ଡ ଭୋଗିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ଏବେ ତ
ଟିକେ ବି ଦଣ୍ଡଭୋଗ କରିବାର ନାହିଁ । ସବୁର ମୂଳ ହେଉଛି ଦେହ-ଅଭିମାନ ।
ତୁମେ ଏବେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ
ଯେଉଁ ପିତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଥିଲ ଯେ, ହେ ପତିତ-ପାବନ ଆସ, ସେହି ପିତାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ତୁମେ
ବର୍ତ୍ତମାନ ପାଠ ପଢୁଛ । ବାବା ତୁମର ଆଜ୍ଞାକାରୀ ସେବକ ସହ ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ଆଜ୍ଞାକାରୀ
ସେବକ ପିତା ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ବଡ ଲୋକମାନେ ସର୍ବଦା ତଳେ ଦସ୍ତଖତ କଲାବେଳେ ଲେଖନ୍ତି, ଆଜ୍ଞାକାରୀ
ସେବକ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ଦେଖ ମୁଁ କିପରି ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ବସି ବୁଝାଉଛି । ସୁପୁତ୍ରମାନଙ୍କ
ପ୍ରତି ବାବାଙ୍କର ସ୍ନେହ ରହିଥାଏ, ଯିଏ କୁପୁତ୍ର ହୋଇଥାଆନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ବାବାଙ୍କର ହୋଇ ପୁଣି
ବିଶ୍ୱାସଘାତକ ହୋଇଯାଆନ୍ତି, ବିକାରୀ ହୋଇଯାଆନ୍ତି, ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏପରି ସନ୍ତାନ ତ’ ଜନ୍ମ ହୋଇ
ନ ଥିଲେ ଭଲ ହୋଇଥାଆନ୍ତା । ଜଣଙ୍କ ଯୋଗୁଁ କେତେ ନାମ ବଦନାମ ହୋଇଯାଇଥାଏ । ବହୁତଙ୍କୁ ଅସୁବିଧା
ହୋଇଯାଇଥାଏ । ଏଠାରେ ତୁମେ କେତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର୍ମ କରୁଛ । ବିଶ୍ୱର ଉଦ୍ଧାର କରୁଛ, କିନ୍ତୁ ତୁମକୁ
୩ ପାଦ ପୃଥିବୀ ମଧ୍ୟ ମିଳୁ ନାହିଁ । ତୁମେମାନେ ତ’ କାହାର ଘରଦ୍ୱାର ଛଡାଉ ନାହଁ । ତୁମ୍ଭେମାନେ
ରାଜାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ କହୁଛ ଯେ ତୁମେ ପୂଜ୍ୟ ଡବଲ ମୁକୁଟଧାରୀ ଥିଲ, ଏବେ ପୂଜାରୀ ହୋଇ ଯାଇଛ । ଏବେ
ବାବା ପୁନର୍ବାର ପୂଜ୍ୟ କରାଉଛନ୍ତି, ତେଣୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ପୂଜ୍ୟ ହେବା ଉଚିତ୍ ନା । ଆଉ ଅଳ୍ପ
ସମୟ ଅଛି । ମୁଁ ଏଇଠି କାହା ଠାରୁ ଲକ୍ଷେ ଟଙ୍କା ନେଇ କ’ଣ କରିବି । ଗରିବମାନଙ୍କୁ ରାଜ ପଦ
ମିଳିବାର ଅଛି । ବାବା ତ’ ଗରିବର ବନ୍ଧୁ ଅଟନ୍ତି ନା । ବାବାଙ୍କୁ ଗରିବର ବନ୍ଧୁ କାହିଁକି କହନ୍ତି,
ତାହା ତୁମେ ଅର୍ଥ ସହିତ ଜାଣୁଛ । ଭାରତ ମଧ୍ୟ କେତେ ଗରିବ ଅଟେ, ସେଥିରେ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ମାତାମାନେ
ଅଧିକ ଗରିବ ଅଟ । ସାହୁକାରମାନେ ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ଧାରଣ କରି ପାରିବେ ନାହିଁ । ଗରିବ ଅବଳାମାନେ କେତେ
ଆସୁଛନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କ ଉପରେ ଅତ୍ୟାଚାର ହେଉଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ମାତାମାନଙ୍କୁ ଆଗକୁ ବଢାଇବାର
ଅଛି । ପ୍ରଭାତ ଫେରିରେ ମଧ୍ୟ ଆଗରେ ମାତାମାନେ ରୁହନ୍ତୁ । ତୁମର ବ୍ୟାଚ୍ ମଧ୍ୟ ଫାଷ୍ଟକ୍ଲାସ୍ ଅଟେ
। ଏହି ଟ୍ରାନ୍ସଲାଇଟର ଚିତ୍ର ସମ୍ମୁଖରେ ରହିବା ଦରକାର । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଶୁଣାଅ ଯେ ଦୁନିଆ ବଦଳିବାକୁ
ଯାଉଛି । କଳ୍ପପୂର୍ବ ସଦୃଶ ବାବାଙ୍କ ଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି । ସେବା କିପରି ଠିକ୍ ରୂପେ
ହୋଇପାରିବ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଏ ବିଷୟରେ ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରିବାକୁ ହେବ । ସମୟ ତ’ ଲାଗିବ ନା ।
ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହ ସମ୍ପନ୍ନ ଶୁଭେଚ୍ଛା ଏବଂ
ସୁପ୍ରଭାତ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ବାବାଙ୍କ
ସହିତ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସ୍ନେହ ରଖି ସହଯୋଗୀ ହେବାର ଅଛି । ମାୟା ଠାରୁ ହାରି ଯାଇ କେବେ ବି ବାବାଙ୍କର
ନାମକୁ ବଦନାମ କରିବାର ନାହିଁ । ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ଦେହ ସହିତ ଯାହା କିଛି ଆଖିକୁ ଦେଖାଯାଉଛି,
ସେଗୁଡିକୁ ଭୁଲି ଯିବାର ଅଛି ।
(୨) ମନ ଭିତରେ ଖୁସି ରହୁ
ଯେ ଏବେ ଆମେ ଶାନ୍ତିଧାମ, ସୁଖଧାମକୁ ଯାଉଛୁ । ବାବା ଆମର ଆଜ୍ଞାକାରୀ ଶିକ୍ଷକ ହୋଇ ଆମକୁ ଘରକୁ
ନେଇ ଯିବା ପାଇଁ ଯୋଗ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଆମକୁ ଯୋଗ୍ୟ, ସୁପୁତ୍ର ହେବାର ଅଛି, କୁପୁତ୍ର ନୁହେଁ
।
ବରଦାନ:-
ପ୍ରତ୍ୟେକ
ସଂକଳ୍ପ, ସମୟ, ବୃତ୍ତି ଏବଂ କର୍ମ ଦ୍ୱାରା ସେବା କରୁଥିବା ନିରନ୍ତର ସେବାଧାରୀ ହୁଅ ।
ଯେପରି ବାବା ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ଅତିପ୍ରିୟ ଲାଗୁଛନ୍ତି, ବାବାଙ୍କ ବିନା ଜୀବନ ନାହିଁ, ସେହିପରି ସେବା ବିନା ମଧ୍ୟ ଜୀବନ ନାହିଁ ।
ତେଣୁ ନିରନ୍ତର ଯୋଗୀ ହେବା ସହିତ ନିରନ୍ତର ସେବାଧାରୀ ମଧ୍ୟ ହୁଅ । ଶୋଇଥିବା ଅବସ୍ଥାରେ ମଧ୍ୟ
ସେବା ହେଉଥିବ । ଶୋଇବା ସମୟରେ ଯଦି କେହି ତୁମକୁ ଦେଖିବ ତେବେ ତୁମର ଚେହେରାରୁ ଶାନ୍ତିର,
ଆନନ୍ଦର ପ୍ରକମ୍ପନର ଅନୁଭବ କରୁଥିବ । ନିଜର ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଇବାର ସ୍ମୃତି ଦେବାର ସେବା କରିଚାଲ । ନିଜର ଶକ୍ତିଶାଳୀ ବୃତ୍ତି ଦ୍ୱାରା ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର
ପ୍ରକମ୍ପନ ବିଚ୍ଛୁରିତ କରିଚାଲ । କର୍ମ ଦ୍ୱାରା କର୍ମଯୋଗୀ ହୋଇ ବରଦାନ ଦେଇଚାଲ, ପ୍ରତିପାଦରେ
ପଦ୍ମର ରୋଜଗାର ଜମା କରିଚାଲ, ତେବେ କୁହାଯିବ ନିରନ୍ତର ସେବାଧାରୀ ଅର୍ଥାତ୍ ସର୍ଭିର୍ସେବୁଲ୍ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ନିଜର ଆତ୍ମିକ
ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱକୁ ଯଦି ସର୍ବଦା ସ୍ମୃତିରେ ରଖିବ ତେବେ ମାୟାଜୀତ୍ ହୋଇଯିବ ।
ଅବ୍ୟକ୍ତ ଈଶାରା:- ନିଜ
ପ୍ରତି ଏବଂ ସମସ୍ତଙ୍କ ପ୍ରତି ନିଜର ସଂକଳ୍ପ ଦ୍ୱାରା ଯୋଗର ଶକ୍ତିଗୁଡିକୁ ପ୍ରୟୋଗ କର ।
ଯେପରି ବାଣୀ ଦ୍ୱାରା
ସେବା କରିବାର ଅଭ୍ୟାସ କରି କରି ବାଣୀରେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ହୋଇଯାଇଛ, ସେହିଭଳି ଶାନ୍ତିର, ଶକ୍ତିର
ମଧ୍ୟ ଅଭ୍ୟାସୀ ହୋଇଚାଲ । ଆଗକୁ ଗଲେ ବାଣୀ ଦ୍ୱାରା ବା କୌଣସି ସ୍ତୂଳ ସାଧନଗୁଡିକ ଦ୍ୱାରା ସେବା
କରିବା ପାଇଁ ସମୟ ମିଳିବ ନାହିଁ । ଏହିଭଳି ସମୟରେ ଶାନ୍ତିର, ଶକ୍ତିର ସାଧନ ଆବଶ୍ୟକ ହେବ,
କାହିଁକି ନା ଯିଏ ଯେତିକି ମହାନ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ହୋଇଥାଏ ସେ ସେତିକି ଅତି ସୂକ୍ଷ୍ମ ହୋଇଥାଏ । ତେଣୁ
ବାଣୀଠାରୁ ଶୁଦ୍ଧ ସଂକଳ୍ପ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଅଟେ, ସେଥିପାଇଁ ସୂକ୍ଷ୍ମର ପ୍ରଭାବ ଅଧିକ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ହେବ ।